Spinoza: week van nieuwe vriendschappen
Terwijl ik deze blog schrijf, druppelen de eerste gasten voor onze zomerschool over Sloterdijk al binnen. Het is even na vieren. De Mistral is al wat in kracht afgenomen, maar waait nog altijd stevig. De plataan ruist en de zon is sterk. We moeten onze eerste week nog verwerken.
Gisterenavond tijdens ons diner bij dansante “Chez Clovis” ondernamen we een eerste poging. Indruk na indruk probeerden we een plek te geven. Een week hiervoor bedwongen we “Pic de Crabère” in de Pyreneeën met onze vrienden Jozef en Laetitia. Dat leek tijdens het diner een eeuwigheid geleden.
Sinds de Crabère hebben we hier Maarten van Buuren gehad met z’n cursus over de Ethica van Spinoza. En 17 cursisten uit België en Nederland. Een geschakeerde groep. Bij “Chez Clovis” hebben we geproost met de “apéritif du maison” en hebben we tegen elkaar gezegd dat we rijke mensen zijn. Het was wat de fabrikant van deurbeslag die dinsdag bij een glas whisky in onze serre tegen ons had gezegd: ‘ik ervaar vriendschap hier’.
We hebben 17 nieuwe vrienden en vriendinnen. Daarom zijn we rijk. Wie ze zijn? De natuurkundige uit Toulouse. De cabaretier die de tekst schreef voor het Spinoza-lied. De componist die het lied op muziek had gezet en het gelegenheidsorkest begeleidde. We hebben de vriendschap herbevestigd met wat gedurende de week “de drie Belgen genoemd werden”. Mooie – of zoals zij het zeggen – ‘schitterende’ mensen. Eén ervan legt de laatste hand aan zijn rol als aanklager in het fameuze “proces tegen de dood” dat later dit jaar wordt opgevoerd in Oostende. Een ander zullen we weer gaan zien tijdens “de nacht van de vrijdenkers” in Gent, later dit jaar. De derde zal ons de komende weken nog eens komen opzoeken. Er waren in totaal trouwens vijf Belgen. De vierde Belg vertrouwde ons toe ongedisciplineerd te zijn, maar volgde dagelijks om 7.30 uur met Maarten de meditatie. De vijfde, gewezen secretaris-generaal van een ministerie en inmiddels fulltime reiziger, besloot zich gedurende de week in te schrijven voor nóg een cursus bij het Centre Erasme. Weer een vriend in de maak. We kunnen zo nog even doorgaan.
Met het diner dat ons wacht in Amsterdam met de cabaretier en zijn broer, de fabrikant van deurbeslag. Met het diner dat hen wacht bij hun nieuwe vriendin, de artistiek directeur van een theatergezelschap uit het oosten van het land. Een avond is te kort om de levens te vatten en verwerken die deze week ons pad kruisten. We zullen nog een avond nodig hebben, opgefleurd met de fles champagne die we kregen van onze twee Nederlandse “ideale studentes”. Er is veel gebeurd. Dankzij één van de cursisten hebben we ook een nieuwe Franse vriendin. Odille, een kunstenares die de scepter zwaait over het nabijgelegen “chateau de Vénéjan”. We zullen met haar proberen in haar schitterende chateau “soirées musicales” te organiseren voor onze cursisten. Enfin, veel plannen, veel inspiratie maar hier moet ik stoppen. Het is 17:50 uur. Het grootste deel van de nieuwe groep is binnen. Eén wacht er op de ANWB bij st. Etienne. Een ander zit door treinstakingen vast in Marseille. Twee anderen zijn gewoon laat. Kortom: tijd om klaar te zijn voor de nieuwe groep.