Tibhirine, st. Etienne en Hazard

[siteorigin_widget class=”SiteOrigin_Panels_Widgets_PostContent”][/siteorigin_widget]

Tibhirine, st. Etienne en Hazard

Tibhirine, st. Etienne en Hazard

Het is maandag. Voor het eerst in vijf weken heeft het geregend. Het is koel: 25 graden. Frankrijk is wereldkampioen. België is derde en Hazard heeft gescoord, Guido kan tevreden zijn. Wat rest is de herinnering. Voor ons toch vooral de herinnering aan deze week. Het bonte gezelschap, de hernieuwde contacten en de kennismaking met een grote groep nieuwelingen die de weg naar St. Etienne-des-Sorts heeft weten te vinden.

Een week over religie, secularisering,  “des Hommes et des Dieux” maar ook een feestweek. Op dinsdag begon het met de halve finale die we gekeken hebben bij “le Petit Resto”. Cecille had voor ons de grote ruimte boven het restaurant klaar gemaakt. We kennen het verloop van de wedstrijd. Op vrijdag vierde de lokale jagersvereniging een feest. Met wijnen van “Cellier de Marinier”, de plaatselijke cave en opgeluisterd met dansmuziek uit vervlogen tijden. Een “Guingetta” zoals de Parijzenaren het ooit bedoeld hadden. Met een deel van de groep zijn we gegaan en hebben we gedanst. Een onbezorgde, Zuid-Franse avond.

Het was een spannende groep. Een bont gezelschap. Religieuzen. Gelovigen. Protestanten. Voormalig protestanten. Katholieken. Belangstellenden. Ouderen en jongeren. Voetballiefhebbers en voetbalhaters. Studenten en promovendi. Een advocaat. Artsen. Een architect. Een ontwerpster en docenten. Vlamingen. Belgen, Nederlanders en een baby van 9 maanden. Guido heeft er een groep van weten te maken. Hoe?

Wij hebben deze week de lessen niet gevolgd maar wel kunnen genieten van het enthousiasme van de groep. De bevlogenheid van Guido, in en buiten de les. Zijn vriendelijkheid en eruditie. Dat heeft de groep verbonden. Tot laat – ver na 23.00, de normale sluitingstijd – werd er gediscussieerd, geborreld en plezier gemaakt. Het kon ook emotioneel worden. Begeesterd en scherp, zo waren de discussie onderling. Religie en secularisering raakt mensen. Soms omdat men blij is bevrijd te zijn maar een andere keer omdat er een verlies ervaren wordt en men zich afvraagt wat dat precies is en men zoekt naar manieren om het verleden en religieuze banden van vroeger een plek te geven in het heden. De emotie was er ook bij het zien van de film “des Hommes et des Dieux”.

Na het zien van de film in onze “film-cave” was er iets gebeurd met de groep.  Het waren de beelden van een vreedzame gemeenschap. De “kleine goedheid” – een van de thema’s in de week van Dirk de Wachter – van de monniken en het testament van frère Christian:

Et toi aussi, l’ami de la dernière minute, qui n’aura pas su que tu faisais. Oui, pour toi aussi je le  veux ce merci, et cet “ à-Dieu” envisage de toi. ( Alger, 1er décembre, 1993)

Literaire schoonheid waar je door gegrepen kan worden. Wij ook maar we moeten ook door. Het leven hier tussen de filosofen en liefhebbers van filosofie is ook een pragmatisch leven. We moeten koken, wassen en mild zijn wanneer het internet het voor de zoveelste keer laat afweten en we tijden lang in de wachtrij staan van Orange. Tegelijk is het een goed leven. Ver weg van de hectiek van de Randstad proberen we hier een paar maanden per jaar vorm te geven aan plek waar stilte en intellectuele arbeid samen kunnen groeien. Waarom hier? Dat vroeg Dirk de Wachter in de week na Guido. Waarom is de plek hier gevestigd? Een deel is toeval maar tegelijk, zoals frère Christian verbonden was met zijn dorp en niet weg wilde gaan, zo zijn wij hier verbonden.

Met Clément, Pascal, Cecille, Anaïese, de bakker, de biologische tuinman, de wijnbouwers en het klimaat. En zoveel meer. Er is een netwerk hier waar we ons in thuis voelen en wat we willen verder zetten. Er is ook het klimaat. In de namiddag kan de zon moordend zijn maar in de ochtenden en avonden is het mild en hoe langer we hier zijn hoe beter we dat weten te waarderen. We blijven hier om te bouwen aan de vrijplaats die we zijn willen.